RASGESCHIEDENIS

Het valt op dat er voor ons ras twee namen in gebruik zijn namelijk; Sint Hubertushond (Chien de Sint Hubert) en Bloedhond.
Het land van herkomst is België, maar Groot Brittanië heeft een grote rol gespeeld in de ontwikkeling van het ras.

Oorsprong
De oorsprong van de Chien de St. Hubert ligt in België en Frankrijk. Vanaf ongeveer 900 werden Hubertushonden gefokt in het klooster bij Andage in de Belgische Ardennen. De honden werden verkocht of cadeau gedaan aan koningshuizen, adel en de hoge geestelijkheid.
Hubertus
De naamgever van de Hubertushond is de edelman Hubertus (655-727). Het verhaal gaat dat hij tijdens de jacht een visioen krijgt in de vorm van een lichtend kruis in het gewei van een hert. Een
stem zegt hem naar de bisschop van Maastricht te gaan en monnik te worden. Uiteindelijk volgt hij de bisschop op en wordt hij later heilig verklaard. Zijn resten worden bijgezet in het klooster in de
Ardennen. Vanaf die tijd worden het klooster en het type hond naar Hubertus genoemd.
Engeland
De huidige Bloedhond gaat terug op twee stammen: de witte Talbots en de Sint Hubertushonden.
Toen de Normandiërs o.l.v. Willem de Veroveraar in 1066 Engeland binnenvielen brachten ze honden mee; witte Talbots en zwarte en zwart/rode St.Hubertushonden. Daar zijn deze types gekruist.
De Bloedhond is dus door de Engelsen gevormd tot wat hij nu is.
Bloedlijn
“Bloed” in het woord Bloedhond betekent hier volbloed, een hoge graad van zuiverheid in de fokkerij, zoals we die ook bij
paarden kennen. Een andere verwijzing naar bloed is het door de honden volgen van het bloedspoor(zweetspoor) van aangeschoten wild. Een verwijzing naar bloeddorstigheid is een onjuiste suggestie. Bloedhonden staan bekend om hun zachtaardige karakter.